Bajke i priče Lužičkih Srba

Lužički Srbi su Zapadni Sloveni, kao Česi, Slovaci, Poljaci. Lužičkih Srba ima negde oko sto pedeset hiljada, ali prema legendi koju smo uvrstili u ovo izdanje, bio je to veliki narod, koji se oko svog predvodnika "rojio kao pčele oko svoje matice". O borbenosti Lužičkih Srba ima bezbroj podataka. Ratovi su bili krvavi i bespoštedni pa su Lužički Srbi zato stupali u borbene saveze sa ostalim Slovenima. U ovakvim savezima, ali najčešće sami, Lužički Srbi su se borili protiv Germana i Avara. Kako su Lužički Srbi protiv Franaka vojevali, najbolje kazuje povelja Karla Velikog iz 807. godine: "Ako napadnu Česi, u boj mora stupiti trećina vojske, ali ako napadnu Srbi, sva vojska". Srbi su ipak izgubili svoju slobodu.

Ovo malo istorijskih podataka bilo je potrebno izneti da bi se bolje shvatila usmena književnost lužičkosrpskog naroda. Borbena tradicija morala je ostaviti nekakav trag u pevanju ili pripovedanju običnog čoveka. Lužičkosrpske bajke sadrže velik broj izvanrednih epskih motiva. Slične motive je i naš narodni pevač koristio, praveći od bajke pesmu, ili obratno – od pesme bajku.

Nesreća lužičkosrpskog naroda – vekovno ropstvo, nestanak Glomačana, delimično ponemčenje Lužičana, stalni pritisak na Milčane – podstakla je Alfreda Jensena da godine 1903. izjavi: "Uprkos lepom literarnom trudu u Budišinu, jezik Lužičkih Srba vene sam od sebe." Pod pritiskom stalne, uporne germanizacije koja je sistematski počela još u X veku, pravo je čudo kako su Lužički Srbi uspevali da šire svoju narodnu misao, svoju kulturu, svoju literaturu.